Prizren je grad na jugu Metohije, u podnožju Šar planine, kroz koji teče reka Prizrenska Bistrica. Prvi put se pominje u povelji vizantijskog cara Vasilija II i to kao Prizdrijana. Pošto se razvijao vekovima, Prizren je veoma bogat istorijskim i kulturnim spomenicima.
U vreme Vizantije u njemu je bilo sedište Vizantijske episkopije i izgrađena utvrđenja Višegrad i Drvengrad.
U srednjovekovnom periodu, u vreme Stefana Nemanjića, grad pripada srpskoj srednjovekovnoj državi , i postaje duhovno i privredno sedište Srbije. U to vreme, Prizren je bio trgovački centar, kovao je svoj novac i jačao, posebno u doba vladavine kralja Milutina, cara Dušana i cara Uroša. Tada nastaju spomenici srpske srednjovekovne baštine- manastir Sveti Arhangeli, zadužbina srpskog cara Dušana posvećena arhangelima Mihailu i Gavrilu i crkva Bogorodice Ljeviške .
Putopisci tog vremena, Prizren često nazivaju carski grad , a u epskim pesmama i srpski Carigrad, jer je povremeno bio prestonica cara Dušana i cara Uroša. O tome svedoče njihove povelje iz 14. veka.
Grad tada naseljavaju trgovci iz Dubrovnika i Kotora, u dane velikih verskih praznika, počinju da se organizuju sajmovi- panađuri.
Srednjovekovno stanovništvo Prizrena bilo raznoliko. Njega su činili: Srbi, Dubrovčani, Kotorani, Mlečani, Grci, Vlasi, Arbanasi…
Gradom je upravljao kefalija koji je po pravilu bio Srbin, a trgom je upravljao knez koji je bio iz nekog od primorskih gradova.
Za vreme Turaka, grad na obali Bistrice dobija novi izgled, prave se čaršije, mahale i islamske građavine. Ovaj period odlikuje i uništavanje srpskih srednjovekovnih crkava i njihovo pretvaranja u džamije. Tako je crkva Bogorodice Ljeviške pretvorena u džamiju a na delovima ruševina manastira Svetih Arhangela sagrađena je Sinan pašina džamija. Crkva Bogorodice Ljeviške je posle oslobođenja, kada je Prizren vraćen pod srpsku vlast, restaurisana.
Posle balkanskih ratova Prizren ponovo ulazi u sastav Srbije.
U jesen 1915. godiner, pri povlačenju srpske vojske, u Prizrenu kralj Petar po poslednji put prima članove srpske vlade i tu se donosi odluka o povlačenju srpske vojske preko Albanije. Prizren i njegova okolina bili su pod bugarskom okupacijom sve do oslobađanja 1918. godine.
Po oslobađanju 1918.godine, Prizren postaje sedište okruga i njemu se obrazuju Okružni sud. U ovom periodu u Prizrenu se otvaraju prve fabrike, osnivaju prva sportska društva, grade putevi i dr.
Posle Drugog svetskog rata, po oslobađanju Prizrena 17. novembra 1944. godine, on postaje središte autonomne oblasti Kosovo i Metohija, koje će kasnije biti premešteno u Prištinu.
Tada dolazi do svestranog razvoja Prizrena. Razvijaju se privreda, prosveta, kultura, zdravstvo, saobraćajnice, ali nažalost, a to je praćeno velikim porastom broja stanovnika, velikim priraštajem i doseljavanjem u korist Albanaca. U ovom periodu dešavaju se i velika iseljavanja Srba i Turaka.
Posle bombardovanja Jugoslavije i ulaska NATO snaga na Kosovo i Metohiju dolazi do velikog proterivanja nealbanskog stanovništva, uglavnom, Srba i Roma kao i rušenja i paljenja njihovih kuća, verskih objekata i sakralnih spomenika.
U neredima koji su izbili tokom marta 2004. godine dolazi do uništavanja crkava važnih istorijskih spomenika srpske pravoslavne baštine od strane Albanaca. U tim neredima stradli su manastirski kompleks Sveti Arhangeli, saborna crkva u Prizrenu kao i crkva Bogorodice Ljeviške. Do 1999. godine živelo je 12.000 Srba u Prizrenu, da bi ih, do 2010. godine, nažalost, ostalo desetak.
