Četiri slova S, koja su čest motiv u istoriji srpske heraldike, zapravo potiču iz Vizantije.
Na našim prostorima, prvi su ga na svom grbu nosili Mrnjavčevići.
Na srpski grb stavio ih je despot Stefan Lazarević, nakon što je postao vizantijski despot 1402. godine.
Na grbu obnovljene Vizantije nalazila su se četiri slova “β” koja imaju identičan oblik sa ćiriličnim slovom “V”. Reč je o akronimu motoa dinastije Paleolog tj. motoa Vizantije: “Car Careva, Caruje nad Carevima“ (“Βασιλεὺς Βασιλέων, Βασιλεύων Βασιλευόντων“). Ovde se misli na Isusa Hristosa – cara nebeskog, koji caruje nad svim carevima sveta.
Despot Stefan je uveo varijaciju ovog grba i umesto četiri “β” stavio četiri “S”. Vizuelno izgledali su skoro identično, a reč je bila o početnik slovima imena Srba.
Posle srpskih srednjovekovnih vladara taj grb je preuzeo 1838. godine Miloš Obrenović i on od tada čini neodvojivi deo srpskog identiteta.
A ocilo ili ognjilo je vrsta turpije savijena u oblik koji se može videti na srpskom grbu. Kresanjem kremena o ocilo pravila se varnica koja je služila za potpaljivanje vatre.
Ipak, značenje “Samo sloga Srbina spasava” koje je postalo i nezvanični moto srpskog naroda došlo je tek mnogo kasnije.
