Slavjanoserbsk (ruski) ili Slovjanoserbsk (ukrajinski) je gradić u istočnoj Ukrajini i centar Slavjanoserbskog rejona u Luganskoj oblasti, koji je nekada bio u sastavu Slavjanoserbije u carskoj Rusiji.
Grad je dobio ime po Srbima koji su se naselili u te krajeve Ruske Imperije za vreme Katarine Velike kada su srpske zemlje bile pod upravom Turaka i Habzburga.
Interesantan spomenik koji krasi ukrajinski grad Slavjanoserbsk predstavlja figure Kozaka, Srbina i Rusa i natpis “Nema svetijih veza od bratskih” na ukrajinskom, ruskom i srpskom jeziku. U opštinskom muzeju čuvaju se uspomene o doseljenim Srbima, vojničke karte i dokumenta, ali i kopija slike Paje Jovanovića „Seoba Srba”.
Kako su Srbi dospeli u ovaj deo Ukrajine? Dekretom Senata Carevine Rusije od 29. maja 1753. godine daje se pravo na slobodno naseljavanje Srbima i drugim balkanskim narodima pravoslavne veroispovesti u nameri da osiguraju zaštitu granice i napredovanje južnih stepa. Tako su nastale Nova Serbija i Slavjanoserbija kao graničarska područja, i postojale su nešto više od decenije. Manifestom carice Katarine 1762. godine i Ukazom ruske vlade 1764. godine ukinute su Nova Serbija i Slavjanoserbija i uključene u sastav novih gubernija.
Srpski toponimi u Novoj Srbiji
Zbog velikih promena u političkoj administraciji Banata 1751. godine, kao i zbog razgraničenja Potisko-Pomoriške vojne granice, veliki broj srpskih porodica je počeo da se iseljava iz te Granice i Banata odlazeći u Rusiju. Carica Jelisaveta je naselila Srbe na nekadašnju teritoriju zaporoških kozaka i tu je organizovana provincija Nova Srbija. U njoj su obrazovana dva distrikta, jedan za konjanike a drugi za pešake. Srpski kolonisti su svakom svom naselju dali ime mesta iz kojeg su došli, tako da je jedno naselje na reci Sinusa, u konjaničkom distriktu, dobilo naziv Pančevo. Iz toga se može zaključiti da je jedan deo kolonista došao iz Pančeva, naselja iz Banata.
Pored Pančeva u Novoj Srbiji nastala su i mesta: Zemun, Vršac, Kovin, Slankamen…
